Day 9: Medisch spreekuur

Slapen gaat niet echt top hier, ik word vaak wakker en kom dan weer moeilijk in slaap. Vannacht weer wakker en even plassen, onder begeleiding van de Pink Panther tactiek natuurlijk, de badkamerdeur open duwen en alles doorzoeken.. Loop ik de badkamer in, vlieg ik 5 meter de lucht in omdat ik schrik van mijn eigen schaduw.. Mensen die mij goed kennen weten dat ik altijd dubbel lig als mensen schrikken, nu kon ik wel even om mezelf lachen.. alleen had ik een hartverzakking van hier tot Nederland..Snel mijn prinsessenbunker weer in en slapen, ontbijt om 6.45 pfff.
WAT EEN DAG.. Ik wist dat er een dag als deze zou komen, een dag waarbij ik thuis heel erg mis en nergens zin in heb. Mijn gevoel werd er niet beter op toen ik uit bed stapte en 1 heel dik en rood oog zag in de spiegel.. En dan ook nog medisch spreekuur vandaag.. Waar ik van wist dat het heftig zou worden. Maar goed schouders er onder en HUP naar het ontbijt en daarna de bus in om naar het dorp te rijden waar het medisch spreekuur is. De dokters waren alles nog aan het klaar zetten dus we konden nog een rondje lopen door het dorp.. Ik denk dat ik met woorden niet kan uitleggen wat ik zag.. Zoveel armoede en toch lijken al die kinderen hier zo gelukkig.. We werden weer gevolgd door tientallen kinderen en het meisje die vorige week zondag mijn hand vast hield en niet meer los liet, kwam nu weer naar mij toe. Lopend door het dorp, kon ik niet geloven dat mensen echt zo leven, de ene klap naar de andere klap kreeg ik en mijn gevoel werd met de minuut erger.. Kijk bij mijn foto's dan snap je wat ik bedoel.. Koeien die kei mager zijn, huisjes die bijna uit elkaar vallen, kinderen die kleren aanhebben die kapot zijn of geen kleding aan hebben, douche en toilet in een klein vies huisje, de keuken is een pannetje die voor het huis staat op een vuurtje en tussen de huizen door liggen overal graven... Dus sta je voor een huis waar mensen wonen en daar voor ligt dan een graf... KLAP.. Tijdens het lopen riep Annemie ons terug en liep richting een huisje waar een moeder stond en 2 kinderen.. Mijn adem stopte echt toen ik het kindje op de grond zag zitten, zo dun met een waterhoofd.. een vies tshirt aan en geen broek.. Ook die foto moet je bekijken bij mijn foto's. Heb mezelf zo sterk moeten houden om niet in huilen uit te barsten, ik voelde mij als zo klote.. Kinderen in Nederland worden meteen bij de geboorte daaraan geholpen en hier bevallen de moeders gewoon buiten tegen een boom aan en hebben geen medische spullen.. of zorg.. Dit kind had dat duidelijk ook nooit gehad.. Na ons rondje kwamen we terug bij het spreekuur, die al aan de gang was.. Ik mocht rond lopen en overal kijken.. De eerste kamer die ik binnen liep was een wachtkamer die helemaal vol zat met mensen... als je die kamer uitliep kwam je buiten terecht bij een lange rij waar bloeddruk, temperatuur, gewicht en lengte etc. gemeten werd, ze krijgen een briefje mee met hun gegevens en werden vanuit daar doorgestuurd naar de juiste kamers/dokters.. Ik kijk mijn ogen uit.. ben zo onder de indruk dat ik alleen kan lopen en kijken, kon geen woord zeggen. De kamers zijn klaslokalen en zien er oud en versleten uit, de dokters zitten aan een houten schoolbank en ontvangen daar de patiënten. Volgende kamer waar ik naar binnen liep, is de AIDS en de Malaria kamer, daar worden testen gedaan en krijgen mensen medicijnen.. Die kamer werd later op de dag steeds voller en voller, niet normaal hoeveel kleine kinderen er zaten, KLAP.. Terwijl ik in die kamer sta, komt er een kindje naar mij toe en pakt mijn hand en knielt voor mij, tranen schoten in mijn ogen en trek dat kindje meteen omhoog. Laatste wat ik wil is dat deze mensen en vooral kinderen voor mij knielen.. Ik kon het niet aan en liep meteen naar buiten, waar ik Mandy ballonnen uit zie delen en dat was 1 grote chaos, kinderen die elkaar duwde en sloegen, kinderen die kei hard moesten huilen omdat ze om geduwd werden of zo graag een ballon wilden. Bij mijn foto's zie je de rij voor een ballon.. het kijken waard. Ik liep verder over het veld buiten en zie een vrouw met een groot gezwel in haar nek, een vrouw met een olifantenvoet, baby's die zo klein en ondervoedt zijn, kinderen met grijze kringen op hun hoofd, kinderen die met hun baby zusje of broertje naar de dokter gingen geen moeder of vader te bekennen, moeders die borst aan het geven zijn tijdens het wachten in de rij, kinderen die ruzie maken om mijn lege flesje water, mensen met rare gezwellen op hun lichaam, kinderen die voetballen met een doos waar ons water in zat, dunne mensen, mensen die niet meer konden lopen en ik zag dat jongetje van de kerk waarvan ik dacht dat hij een gebroken been had, maar hij deed zijn sjaaltje van zijn been af en Mandy vertelde mij dat hij een infectie aan zijn boten had waardoor hij niet goed kon lopen.. Ik keek naar zijn wond en KLAP in mijn gezicht.. Overal waar ik keek of liep, kreeg ik een KLAP.. Een baby werd afgevoerd naar het ziekenhuis vanwege ernstige koorts, het leek wel een film en er gebeurde zoveel.. 1 van de hoofd dokters daar, keek naar mijn oog en zei dat ik er een medicijn voor moest halen omdat het waarschijnlijk een tropische infectie was... Huh oke ?! Hij schreef een recept en daar stond ik dan tussen al die ellende, met ineens een recept in mijn hand voor mezelf.. Een oude opa kwam aanlopen met een grote stok om op te steunen, gaat op een stoel zitten en valt er een paar minuten later ineens kei hard vanaf. Mensen hielpen hem weer omhoog, de man was erg verward en meer dood dan levend... :( Ik werd overrompeld, kon het niet meer plaatsen wat ik allemaal zag.. Er liep een dronken man rond die volgens Annemie al jaren dezelfde kleren aan heeft, die man viel mij de hele tijd lastig, wilde naast mij zitten of mijn hand vasthouden... Stonk zo erg naar alcohol en kon nauwelijks praten. Wij kunnen in Nederland gewoon naar de dokter en krijgen de juiste medicijnen of zorg, vanzelfsprekend.. Dat is hier niet, mensen lopen jaren met een ziekte of probleem rond omdat er gewoon geen zorg is.. Welcome Home zorgt nu dan voor deze medische spreekuren waardoor mensen wel die zorg kunnen krijgen. Maar ook deze zijn maar 1 keer in de 2 maanden.. Pff de heimwee naar huis werd erger maar hield mijn schouders onder de situatie.. vermande mezelf ben tenslotte wel een Arens he... Samen met Annemie heb ik ook nog ballonnen uitgedeeld maar daar kwam DE KLAP weer, kinderen trokken de ballonnen uit mijn handen en duwde elkaar zo hard, moeders die mij aantikte en smeekte om een ballon voor hun kind.. Op automatische piloot moest ik verder, ik kreeg een ERROR in mijn hoofd/hart.. Waar the fack ben ik ? en wat the fack gebeurd er ? Het spreekuur liep ten einde en de laatste mensen werden geholpen.. De weg terug heb ik alleen maar geslapen, we gingen even naar het weeshuis, de knuffels van de kinderen daar deden mij goed, de 2 kindjes die mijn hart hebben gestolen kwamen met een glimlach aanrennen om te knuffelen, zo werd ik weer opgeladen. Klaar met knuffelen en naar de apotheek voor mijn medicijnen, met mijn recept loop ik naar binnen waar een kei stoere/chagrijnige man zit.. Ik krijg druppels voor mijn oog, 2x per dag druppelen.. Pff kan er nog wel bij, met dit soort dingen mis je als kind altijd je moeder.. Annemie is een 2e mama voor mij en geeft mij veel knuffels en helpt mij met alles, houdt nog steeds mijn hand vast met oversteken. ZO LIEF... Ik kijk nog steeds de verkeerde kant op met oversteken dus ook wel fijn dat Annemie dat doet anders word ik overreden haha.. Annemie heeft ook altijd alles bij wat ik dan nodig heb of vergeten ben, een echte mam. Mandy rijdt ons overal naar toe en wachtte samen met Alibert in de auto, na de boodschappen wilde we weer in de auto stappen, toen een vrouw om geld kwam vragen om een schaar te kunnen kopen... een schaar ? De vrouw wees naar een stel zwerf honden die op de straat lagen waarvan er 1 een kledinghanger om had die niet af ging, zijn poot zat ook in de kledinghanger vast... Het was z'n vierkante kledinghanger... Mensen op straat, zelfs de politie hielp die hond niet.. Wij hebben een uur daar gewacht tot er hulp geregeld werd.. We konden het zelf niet af doen want de hond was zo bang voor mensen, we hadden al melk en brokken gekocht maar daar kwam de hond niet op af.. Het was overduidelijk gedaan door mensen, sommige mensen zijn echt duivels... BAH... ik was dood op en had zoveel indrukken te verwerken.. Hulp voor de hond komt morgen, hebben wij geregeld ! Naar het Guest House en lekker onder de warme douche.. Eerst alles inspecteren op beestjes met mijn spray... Onder de douche luizenleven gedag gezegd en daarna lekker gegeten en buiten nog een thee'tje gedronken.. Kletsen met Carlo&Irene en Ellen ( een Amerikaanse man ). Weer lekker fleeken met mijn engels, nog iets waar ik mee kan fleeken. Op mijn kamer de wifi aan en even appe met de kakels, vriendinnen en mammie, fijn ! en heb ik een heel lief appje van papa, een spraakmemo van een liedje, HOPPA sluizen open haha.. Ik krijg hier zoveel te zien dat ik waarschijnlijk ook de helft vergeet te delen met jullie, kan het amper zelf onthouden..
Mijn verslag weer klaar en zo op een lekker muziekske de Pinkie Panther taak voltooien en dan mijn prinsessenbunker slaap klaarmaken, beetje vlogs terug kijken en nergens meer aandenken.. LEKKER !

Morgen gaan we naar de kerk en dat is weer in dat dorp met hopelijk niet zoveel indrukken als vandaag. 'S-middags hoop ik naar het weeshuis te kunnen en lekker knuffelen en spelen met de kinderen.

#waitingformom

Slaaplekker allemaal,
Kus Men de Arend.