Day 15: Kinderziekenhuis en Victoriameer

Gisterenavond samen met mams de bunker in en zoals altijd doe ik de klamboe open en dicht want ik heb er een speciale tactiek voor. Goed indraaien en daarna op de juiste plekken wasknijpers, NATUURLIJK springt de laatste wasknijper kapot. Met de zaklamp in mijn mond probeer ik de wasknijper te zoeken, mama die lag helemaal in een deuk.. Eerst om mijn Pink Panther tactiek en daarna om de wasknijper die kapot sprong. Zegt ze; dan ga je er toch even uit en pak je een andere wasknijper.. In het donker, net geïnstalleerd in den bunkert. Nee mam, ik zal je is laten zien wat voor Expeditie Robinson dochter jij hebt, alle onderdelen van de wasknijper vond ik. Na even puzzelen had ik gewoon de wasknijper gemaakt, kent ze.. kan zo een eigen klusbedrijf beginnen handy Man.. Klamboe goed dicht maken en mijn bunker nog even grondig inspecteren op indringers, ook dat was weer heel funny vond mama.. Na al de funny, zijn we in slaap gevallen.
De volgende goede fijne nieuwe leuke ochtend brak aan en ik had er zin in... Nee, ik kon moeilijk wakker worden en mijn lippen en tong deden zo zeer. Wat een bende die Malariapillen, ben goed OUT of the fleek. Baal er wel echt van dat ik eigenlijk de hele reis ziek ben geweest.
Na het ontbijtje zijn we naar het weeshuis gelopen en vervolgens door naar Main Street voor een bakkie, waar de 2 dames behoefte aanhadden. Een bakkie bij ons vaste stekkie en gezellig gekletst over van alles en nog wat, daarna nog even gewinkeld. Carlo&Irene waren druk met over verhuizen van de baby's en inrichten van het nieuwe hoofdgebouw. EINDELIJK konden de baby's terug, we konden niet helpen dus hebben we een cola'tje gedronken tot ze klaar waren voor de lunch. Toen ze daarmee klaar waren kwamen ze naar ons en hebben we daar met zn alle geluncht. Na de lunch gingen we naar het kinderziekenhuis.. Carlo&Irene hadden mij al voorbereid dat het misschien wel het heftigste kon worden van wat ik had gezien hier.. We kwamen aan en er zaten heel veel moeders in het gras met of een kind in hun armen of het kind lag naast hun. Die moeders zaten daar te wachten voor hulp.. Stel je gaat naar het ziekenhuis en je moet voor de deur wachten met je zieke kind op de grond.. 1 moeder die daar zat met haar 2 gehandicapten kinderen, zat al 2 dagen te wachten.. Ze sliep in de gang op de grond met haar kinderen en die vloer was vies. Ik kreeg z'n harde klap, dat ik even niet meer kon praten en mijn lichaam ging weer op ERROR. Ik kon alleen maar kijken. We liepen door het ziekenhuis en overal zaten mensen te wachten met hun kind. We liepen een kamer binnen, waar baby's aan een infuus lagen, 3 kinderen op 1 ziekenhuisbedje lagen, zwetende kinderen, kinderen in diepe slaap, kleine kindjes met van alles aan hun lichaampjes en een kind die een prik kreeg, zwetend en tegenstribbelt.. Ik vond het verschrikkelijk om te zien. De volgende kamer waar we in liepen zag ik heel veel oude versleten bedjes, waar kinderen op lagen met vieze of geen lakens, moeders die op de grond liggen op een stukje papier en waar veel kinderen huilen. Pff.... we bleven niet heel lang staan bij 1 kamer, dat was wel fijn omdat ik het anders on-respectvol vond om daar zo iedereen te staan aangapen. Tijdens het lopen zie ik hoe vies het ziekenhuis is.. een plek wat eigenlijk ZO schoon moet zijn maar het hier niet is, zo oud en versleten en het lijkt niet eens op een ziekenhuis. Via buiten liepen we naar de laatste kamer waar we gingen kijken.. Buiten zaten weer allemaal moeders en 1 vader met hun kind te wachten voor hulp, op de grond. Aangekomen bij de laatste kamer zie ik meteen voor we de kamer in gaan wat voor ''afdeling'' het is.. Ik loop binnen en zie hele dunne kindjes, kindjes die ondervoed zijn, kindjes die alleen in hun bedje liggen aan een groot infuus die vast zicht op hun gezicht met een soort tape. Verder kijkend en lopend in de kamer valt mijn oog op een bedje met een klein dun kindje erin die alleen ligt, geen papa of mama erbij. Ik loop naar het bedje toe en zie hoe dun het kindje is en hoe erg het zweet. Een man die ook met ons mee was, trok het dekentje wat omhoog en mijn hart stond stil.. Het was zo dun, alle botjes zag je zitten en er zat geen vel meer aan.. Het is onbeschrijfelijk wat er door mij heen ging, hoe kan het dat dit kind er zo bij ligt ? Gaat ie het redden ? Waar is de juiste zorg ? Waarom krijgen niet alle kinderen op de wereld een eerlijke kans ? Zoveel vragen en emotie schoten door mij heen.. Geschrokken en stil liep ik terug naar de auto kijkend naar al die moeders wachtend voor hulp. In het ziekenhuis heb ik geen foto's gemaakt, dat vond ik niet gepast. Ik kan je vertellen, dat beeld vergeet ik nooit meer. Onderweg naar het weeshuis, ben ik er nog stil van en moet het beeld en de indrukken laten zakken..
Aangekomen bij het weeshuis waren alle baby's al over verhuisd en lagen buiten te wachten tot ook alle spullen over verhuisd waren. Je kan je voorstellen met grote groep baby's, hoe heftig dat kan zijn. Ze komen ineens in een nieuwe omgeving, liggen buiten en alles is anders.. Een aantal baby's waren zo verdrietig en er waren even te weinig handen om ze allemaal op te pakken. Mama en ik zijn erbij gaan zitten en hebben een baby gepakt. De baby die ik in mijn handen had, vond der rust en viel lekker in slaap. Knuffelen en kroelen bij de baby's was van korte duur want we moesten naar onze boottrip. Snel nog even omkleden, lange broek aan en insprayen met DEET. De weg naar de boottrip was 1 en al hobbelweg, je werd van de ene kant naar de andere kant gegooid. Toen we aankwamen bij de boottrip, genoten we van het mooie resort en uitzicht, het was aan het water ( logisch ) en dat betekend veel beestjes.. :l Lopend naar de boot vliegen er allemaal blauw en rode libellen bij mn voeten, ZO LEUK... op een gegeven moment kan je onze boot zien liggen in het water... een houten boot met een dakje erop en houten bankjes om op te zitten. Een boot die zo lekker heen en weer schommelt als je een beweging maakt. De tocht duurde een uur en het uitzicht was echt prachtig, we zagen veel vogels - waar ik een hekel aan heb maar soms was het leuk om te zien. We hebben ook apen gezien en vissers die vis aan het vangen waren. Op een houten bootje en dan gooien ze een groot net uit, ik denk als ik op zn boot sta en dat net uitgooi .. ik er zelf achteraan vlieg. Onderweg ben ik natuurlijk wel alert op de muggen want IK MAG NIET GESTOKEN WORDEN. Gelukkig viel het wel mee met de muggen en kon ik ook genieten van het uitzicht hahaha. Bij terugkomst op het vaste land, zijn we lekker gaan eten bij Java. Ik had geen lange broek meer dus had mijn pyjamabroek maar aangedaan, beter dan gestoken worden. Lekker in mn panterprint pyjama broek loop ik de Java binnen, past goed bij de Pink Panther tactiek. Nadat iedereen bestelt had, begonnen Carlo&Irene beetje te fluisteren tegen elkaar en vroegen ze iemand te filmen, oke er komt dus iets aan.. Ze begonnen hun eigen show, omdat ik ze Carlo&Irene noem en die bekend zijn van onder andere life4you ( voor de mensen die onder een steen leven ) hadden ze een show gemaakt, life4mandy. Een show met grappige dingen over mij natuurlijk en het Belgische speelgoed. Ik moest op Irene der hand drukken en dan los laten en dan ging haar hand heen en weer... Ik heb me kapot gelachen, ze hadden het echt leuk in elkaar gezet. TOP MENSEN, ik ga ze zo missen. De Afrika avond word bij Jeanne thuis hebben we al afgesproken. Morgen tijdens het ontbijt doe ik het ABC'tje voor Carlo&Irene. Na het avondeten terug naar huis gereden en op de kamer foto's uitgewisseld met Irene en Jeanne. Daarna lekker gedoucht en nu mijn verslag type.. Jeanne ligt in bed een boek te lezen en mama ligt onder mijn begeleiding al in de bunkert te snurken..

Zo mijn laatste avond hier en morgen mijn laatste ontbijt... het is zo snel gegaan. Voor een laatste dag heb ik nog best veel heftige dingen gezien en gevoeld. Bij het typen van deze verslagen helpt het mij om het te verwerken maar dat zal ik thuis ook nog moeten doen. Ik kan niet wachten om thuis te zijn bij mijn lieve vriendinnen en familie. IK HEB ZE ZO GEMIST. Morgenvroeg nog naar het weeshuis om afscheid te nemen van iedereen maar vooral de KINDJES, daarna koffers inpakken en om 16.00 worden we opgehaald om naar het vliegveld te gaan. Carlo&Irene komen om 15.30 nog speciaal naar het Guest House om afscheid te nemen, morgen maar flink pak zakdoeken meenemen.

En ohja mijn pijntjes:
Ogen: alleen nog een beetje rood
Uitslag: weg
Vingertoppen/tenen: nog een beetje gevoelig
Mond: minder dik en geen vellen meer
Tong: doet nog wel zeer
Zijn jullie daar ook weer op de hoogte van :)

Dag allemaal en tot snel,
Dikke kus Mandy

P.S: weet dat er soms spelfouten inzitten, komt door het snelle type en de luiheid om het te veranderen. :)