De heenreis & Day 1
Door: Mandy
Blijf op de hoogte en volg Mandy
30 September 2016 | Oeganda, Jinja
Daar gaat ie dan, mijn eerste reisverslag van mijn eerste reis..
Mijn reis begon al op zijn zachts gezegd klote omdat ik ziek het vliegtuig in moest. Koorts, keelpijn, hoofdpijn en buikpijn... Ik had geen keus en moest toch dat vliegtuig in dan maar een paar advils erin en hopen dat ik veel kan slapen. Gelukkig zakte mijn koorts en voelde ik mezelf niet meer zo beroerd. Mama had een lief envelopje meegegeven, die ik pas in het vliegtuig mocht open maken. Er zat een lief kaartje in met een bedeltje van een engel. Die mams toch, mens met een hart van goud. Dat maakte het ziek zijn ook even minder erg. Verder had ik echt een een luxe vlucht, mijn eigen tv met films, spelletjes, muziek en series. Ik kon onbeperkt drinken bestellen en om de haverklap kwamen ze met wat te eten, de lunch en het avondeten was echt lekker verre van vliegtuigvoedsel. Ook kreeg ik een aantal keer van die lekkere warme doekjes voor je handen. Terwijl ik de Disney film; de prinses en de kikker aan het kijken was kwam er een stewardess naar mij toe. Bent u mevrouw Arens vroeg ze ? Ik heb een verrassing voor U. Oh echt ? zei ik. Ze gaf het tasje aan en liep weg. Ik maakte snel het tasje open en er zat snoep, een Gucci parfum en een lief kaartje erbij, van Johan de politieagent. WA LIEF !
Halverwege de vlucht voelde ik dat de koorts terug kwam en het zweet brak me uit. Heel het ziek zijn was weer terug. Mijn t-shirt was helemaal nat en ik had het zwaar koud, inmiddels had ik al 2 extra dekens en een dik vest aan. Vanaf dat moment was de vlucht echt een hel. Ik was zo slim om geen advils/paracetamol of zoiets in mijn handbagage te doen. Ik moest zelfs een servet pakken om mijn zweet af te vegen die over mijn hoofd en nek liep, zo vies !!! MAAR gelukkig was daar Annemie mijn reddende engel die wel ibuprofen bij had, helemaal bad aan het gaan pakte ik die ibuprofen aan en ging weer liggen. Helaas werkte het niet zo snel als ik had gehoopt. Ken je dat gevoel als je ziek bent en koorts hebt, dat geen één plek of positie fijn ligt, dat je in slaap valt en van die heftige dromen krijgt en dan weer wakker schrikt.. Nou dat had ik dus... En dan zit je ook nog in een vliegtuig... Het duurde voor mijn gevoel uren voor dat ding werkte. Om het nog even erger te maken MOEST ik avondeten anders mag ik mijn malariapil niet innemen en die MOET ik bij elk avondmaal innemen. Mijn eten werd gebracht en het was pizza... als ik ergens geen zin in heb als ik ziek ben is het pizza. Maja ik had weer geen keuze en heb die pizza met zware tegenzin gegeten en vervolgens mijn malariapil ingenomen.
Na dit heftige avontuur werd de koorts eindelijk minder en kon ik weer even relaxed in mijn stoel zitten.Na 8 uur vliegen hadden we een tussen stop in Kigali, aantal mensen stapte uit en er kwamen nieuwe mensen aan boord. Ik wil niet zeiken maar doe het toch even want als je ziek bent duurt dat ook supaaaaaaaaah lang. Na een uur stil gestaan te hebben vlogen we door naar Entebbe. Aangekomen in Entebbe viel mij meteen op dat er buiten weinig licht is. Veel plekken waar mensen wonen zijn gewoon pikken donker omdat er geen elektriciteit is. Thuis slaap ik nog met nacht lampjes, je kan je wel indenken wat ik toen voelde. De koffers waren er al heel snel dus we konden snel naar de taxi. Buiten was er geen stenengrond zoals wij in Nederland kennen, maar het was een hobbelig, rood grint pad. Ik met mijn karretje en witte schoenen naar buiten met erop mijn 2 prachtige koffers van SUITSUIT, je kan je al wel een beetje indenken wat er mijn kleine koffertje die boven op lag gebeurde... die hobbelde er de hele tijd vanaf en mij witte schoenen werden rood. Gelukkig kon ik wel even om mezelf lachen. Even...
We moesten vanaf het vliegveld nog 3 uur met de taxi naar het Guest House rijden, daar verblijf ik. De mensen rijden hier aan de andere kant van de weg en rijden kriskras door elkaar heen. Ook motors, voetgangers en honden. Ik hield mijn hart vast in de taxi, de taxi meneer moest namelijk al 2 keer flink op de rem omdat er een hond overstak en de andere keer zat er een hond op de weg. Het viel mij ook op dat alle mensen nog zo laat wakker zijn en allemaal langs de weg staan met een soort van houten kraampjes waarop eten ligt of aanhangt. Mensen staan dan in groepjes bij elkaar en zo bij elk kraampje. Veel mensen ( vooral mannen ) hangen ook gewoon een beetje langs de weg in groepen en veel hebben er motors, tenminste ik vul in dat ze aan het hangen zijn.
Aangekomen bij het Guest House, was ik heel blij dat ik eindelijk plat kon liggen en slapen. Ik werd door een hele lieve gastvrouw Prostie naar mijn kamer gebracht. Eenmaal in mijn kamer kreeg ik even een shock, voor mijn gevoel waren er heel veel van mijn angsten in die kamer; donker, vies, beestjes, alleen zijn en de luxe die ik in Nederland gewend ben was er natuurlijk ook niet. Toen brak ik wel even, toen al.. was er net 5 minuten.. Tijdens het uitpakken van mijn spullen onder andere de nachtlampjes in de stopcontacten doen en klaar maken om naar bed te gaan zei ik tegen mezelf MANDY NIET MAUWEN JE KAN DIT, ER ZIJN WEL ERGERE DINGEN IN DE WERELD. Niet dat die gedachten meteen hielp maar hij was er wel. Voor de zekerheid heb ik 100 keer mijn bed gecheckt op beestjes en mijn klamboe met een zaklamp na gekeken of alles strak en dicht om het matras heen zat.
De volgende morgen hadden we om 9.00 afgesproken voor het ontbijt en voelde ik mezelf al stukken beter, had alleen nog last van mijn keel en van mijn verkoudheid. Tijdens het aankleden kreeg ik flinke bloedneus ( ook dat nog ) en het stopte niet. Na 300 jaar vasthouden wel en kon ik ook gaan ontbijten. Voor ontbijt had ik een boterham met jam en een eitje, prima te doen. Na het ontbijt gingen we het geld wisselen, internet kopen, naar het weeshuis en water halen. Ik ga naar mijn kamer om mijn spullen te pakken, krijg ik WEER een bloedneus. Deze stopte gelukkig na 100 jaar. Toen wilde ik weer naar buiten gaan, ging mijn deur niet meer open, het slot zat vast. Moesten ze het hele slot eruit breken om mij eruit te krijgen. De klusjesman die hier werkt is heel aardig en hij zou er een nieuw slot in zetten en bood 100 keer zijn excuses aan. Geld gewisseld, water en internet gehaald en naar het weeshuis geweest. Ik kreeg meteen een brok in mijn keel toen ik al die kinderen zag, ze kwamen naar mij toen en gaven knuffels,handjes en namen mij meteen mee aan de hand. Ik moest moeite doen om die brok in te slikken. Maar het lukte :) Kort kreeg ik een rondleiding en maakte ik kennis met het personeel, het viel mij wel zwaar om te zien hoe de kinderen daar leven, wat ze hebben nauwelijks hebben aan speelgoed. Na al deze indrukken en toch wel vermoeiende dagen hebben we ergens geluncht en zijn we daarna terug naar het Guest House gegaan, zodat we al onze spullen konden uitpakken en internet konden installeren.
Ik kreeg van de klusjes man een nieuwe sleutel voor mijn deur, die hij had gerepareerd. Maar ook deze keer bleef het slot hangen en moest hij heel het slot weer eruit breken... Nu tijdens ik dit aan het type ben is hij bezig om er weer een heel nieuw slot in te hangen. Hopelijk zit ik dadelijk niet weer opgesloten haha...
We gaan zo eten en vanavond op tijd naar bed, morgen de hele middag naar het weeshuis. Ik kan niet wachten :)
Dag allemaal...
Mijn reis begon al op zijn zachts gezegd klote omdat ik ziek het vliegtuig in moest. Koorts, keelpijn, hoofdpijn en buikpijn... Ik had geen keus en moest toch dat vliegtuig in dan maar een paar advils erin en hopen dat ik veel kan slapen. Gelukkig zakte mijn koorts en voelde ik mezelf niet meer zo beroerd. Mama had een lief envelopje meegegeven, die ik pas in het vliegtuig mocht open maken. Er zat een lief kaartje in met een bedeltje van een engel. Die mams toch, mens met een hart van goud. Dat maakte het ziek zijn ook even minder erg. Verder had ik echt een een luxe vlucht, mijn eigen tv met films, spelletjes, muziek en series. Ik kon onbeperkt drinken bestellen en om de haverklap kwamen ze met wat te eten, de lunch en het avondeten was echt lekker verre van vliegtuigvoedsel. Ook kreeg ik een aantal keer van die lekkere warme doekjes voor je handen. Terwijl ik de Disney film; de prinses en de kikker aan het kijken was kwam er een stewardess naar mij toe. Bent u mevrouw Arens vroeg ze ? Ik heb een verrassing voor U. Oh echt ? zei ik. Ze gaf het tasje aan en liep weg. Ik maakte snel het tasje open en er zat snoep, een Gucci parfum en een lief kaartje erbij, van Johan de politieagent. WA LIEF !
Halverwege de vlucht voelde ik dat de koorts terug kwam en het zweet brak me uit. Heel het ziek zijn was weer terug. Mijn t-shirt was helemaal nat en ik had het zwaar koud, inmiddels had ik al 2 extra dekens en een dik vest aan. Vanaf dat moment was de vlucht echt een hel. Ik was zo slim om geen advils/paracetamol of zoiets in mijn handbagage te doen. Ik moest zelfs een servet pakken om mijn zweet af te vegen die over mijn hoofd en nek liep, zo vies !!! MAAR gelukkig was daar Annemie mijn reddende engel die wel ibuprofen bij had, helemaal bad aan het gaan pakte ik die ibuprofen aan en ging weer liggen. Helaas werkte het niet zo snel als ik had gehoopt. Ken je dat gevoel als je ziek bent en koorts hebt, dat geen één plek of positie fijn ligt, dat je in slaap valt en van die heftige dromen krijgt en dan weer wakker schrikt.. Nou dat had ik dus... En dan zit je ook nog in een vliegtuig... Het duurde voor mijn gevoel uren voor dat ding werkte. Om het nog even erger te maken MOEST ik avondeten anders mag ik mijn malariapil niet innemen en die MOET ik bij elk avondmaal innemen. Mijn eten werd gebracht en het was pizza... als ik ergens geen zin in heb als ik ziek ben is het pizza. Maja ik had weer geen keuze en heb die pizza met zware tegenzin gegeten en vervolgens mijn malariapil ingenomen.
Na dit heftige avontuur werd de koorts eindelijk minder en kon ik weer even relaxed in mijn stoel zitten.Na 8 uur vliegen hadden we een tussen stop in Kigali, aantal mensen stapte uit en er kwamen nieuwe mensen aan boord. Ik wil niet zeiken maar doe het toch even want als je ziek bent duurt dat ook supaaaaaaaaah lang. Na een uur stil gestaan te hebben vlogen we door naar Entebbe. Aangekomen in Entebbe viel mij meteen op dat er buiten weinig licht is. Veel plekken waar mensen wonen zijn gewoon pikken donker omdat er geen elektriciteit is. Thuis slaap ik nog met nacht lampjes, je kan je wel indenken wat ik toen voelde. De koffers waren er al heel snel dus we konden snel naar de taxi. Buiten was er geen stenengrond zoals wij in Nederland kennen, maar het was een hobbelig, rood grint pad. Ik met mijn karretje en witte schoenen naar buiten met erop mijn 2 prachtige koffers van SUITSUIT, je kan je al wel een beetje indenken wat er mijn kleine koffertje die boven op lag gebeurde... die hobbelde er de hele tijd vanaf en mij witte schoenen werden rood. Gelukkig kon ik wel even om mezelf lachen. Even...
We moesten vanaf het vliegveld nog 3 uur met de taxi naar het Guest House rijden, daar verblijf ik. De mensen rijden hier aan de andere kant van de weg en rijden kriskras door elkaar heen. Ook motors, voetgangers en honden. Ik hield mijn hart vast in de taxi, de taxi meneer moest namelijk al 2 keer flink op de rem omdat er een hond overstak en de andere keer zat er een hond op de weg. Het viel mij ook op dat alle mensen nog zo laat wakker zijn en allemaal langs de weg staan met een soort van houten kraampjes waarop eten ligt of aanhangt. Mensen staan dan in groepjes bij elkaar en zo bij elk kraampje. Veel mensen ( vooral mannen ) hangen ook gewoon een beetje langs de weg in groepen en veel hebben er motors, tenminste ik vul in dat ze aan het hangen zijn.
Aangekomen bij het Guest House, was ik heel blij dat ik eindelijk plat kon liggen en slapen. Ik werd door een hele lieve gastvrouw Prostie naar mijn kamer gebracht. Eenmaal in mijn kamer kreeg ik even een shock, voor mijn gevoel waren er heel veel van mijn angsten in die kamer; donker, vies, beestjes, alleen zijn en de luxe die ik in Nederland gewend ben was er natuurlijk ook niet. Toen brak ik wel even, toen al.. was er net 5 minuten.. Tijdens het uitpakken van mijn spullen onder andere de nachtlampjes in de stopcontacten doen en klaar maken om naar bed te gaan zei ik tegen mezelf MANDY NIET MAUWEN JE KAN DIT, ER ZIJN WEL ERGERE DINGEN IN DE WERELD. Niet dat die gedachten meteen hielp maar hij was er wel. Voor de zekerheid heb ik 100 keer mijn bed gecheckt op beestjes en mijn klamboe met een zaklamp na gekeken of alles strak en dicht om het matras heen zat.
De volgende morgen hadden we om 9.00 afgesproken voor het ontbijt en voelde ik mezelf al stukken beter, had alleen nog last van mijn keel en van mijn verkoudheid. Tijdens het aankleden kreeg ik flinke bloedneus ( ook dat nog ) en het stopte niet. Na 300 jaar vasthouden wel en kon ik ook gaan ontbijten. Voor ontbijt had ik een boterham met jam en een eitje, prima te doen. Na het ontbijt gingen we het geld wisselen, internet kopen, naar het weeshuis en water halen. Ik ga naar mijn kamer om mijn spullen te pakken, krijg ik WEER een bloedneus. Deze stopte gelukkig na 100 jaar. Toen wilde ik weer naar buiten gaan, ging mijn deur niet meer open, het slot zat vast. Moesten ze het hele slot eruit breken om mij eruit te krijgen. De klusjesman die hier werkt is heel aardig en hij zou er een nieuw slot in zetten en bood 100 keer zijn excuses aan. Geld gewisseld, water en internet gehaald en naar het weeshuis geweest. Ik kreeg meteen een brok in mijn keel toen ik al die kinderen zag, ze kwamen naar mij toen en gaven knuffels,handjes en namen mij meteen mee aan de hand. Ik moest moeite doen om die brok in te slikken. Maar het lukte :) Kort kreeg ik een rondleiding en maakte ik kennis met het personeel, het viel mij wel zwaar om te zien hoe de kinderen daar leven, wat ze hebben nauwelijks hebben aan speelgoed. Na al deze indrukken en toch wel vermoeiende dagen hebben we ergens geluncht en zijn we daarna terug naar het Guest House gegaan, zodat we al onze spullen konden uitpakken en internet konden installeren.
Ik kreeg van de klusjes man een nieuwe sleutel voor mijn deur, die hij had gerepareerd. Maar ook deze keer bleef het slot hangen en moest hij heel het slot weer eruit breken... Nu tijdens ik dit aan het type ben is hij bezig om er weer een heel nieuw slot in te hangen. Hopelijk zit ik dadelijk niet weer opgesloten haha...
We gaan zo eten en vanavond op tijd naar bed, morgen de hele middag naar het weeshuis. Ik kan niet wachten :)
Dag allemaal...
-
30 September 2016 - 16:54
Dn Oom:
Lieve schat, wat een avontuur..... En sorry sorry 1000x sorry dat ik jou aangestoken heb 1 dag voor je vertrek. Maar ik moest je natuurlijk wel nog even zien voor je ging! Geniet van alle dingen die je mee mag maken, voor je het weet ben je terug. Ik ben super trots op jou. Hele dikke kus, Naomi -
30 September 2016 - 17:03
Mams:
Lieve schat, wat een superleuk en humoristisch verslag heb je geschreven en ik kan je niet genoeg vertellen hoe trots ik op je ben.......uit de grond van mijn hart❤️❤️❤️❤️❤️
Nu al benieuwd naar de volgende verslagen en ik weet als geen ander, het is een boel werk en soms kost het veel energie maar het is ook een manier om alle indrukken van de dag te verwerken en een supermooi aandenken voor als je terug bent.
Nogmaals schat.....retetrots op je.....love you -
30 September 2016 - 17:13
Lil Sis:
Wauw wat heftig allemaal zeg pff. Hoop dat je je snel helemaal beter voelt! Verkeer is daar idd niet zoals hier haha. Jij zult nog veel hartverzakkingen krijgen;) super veel plezier en succes komede weken. Ben benieuwd! Super trotse op je men en tot snel xx -
30 September 2016 - 17:44
Joost:
Hi mannymeis
Wat schrijf jij leuk -
30 September 2016 - 19:18
Samantha:
Heftig men die reis! Hoop dat het snel voorbij is! Lieve lieve schat veel plezier en succes & we wachten op je volgende verslag ❤️❤️❤️,
-
30 September 2016 - 20:53
Sam Je Sussssss:
Prachtig verhaal lieverd!!! Wat ben ik nu al trots op je. Heel veel zin om al je verhalen te lezen! Je kunt dit lieverd, zet hem op!!!! Dikke knuffel ❤️❤️❤️ Love you x sam -
30 September 2016 - 21:19
Kimmie:
Lieve men! Wat een reis zeg dat heb jij weer! Ik hoop dat je inmiddels lekker gegeten hebt en niet nog opgesloten zit op je kamer -
30 September 2016 - 23:24
Hilde :
Hahaha top Mandy, die gedachte van jou wanneer je het ff niet meer zag zitten. Hou dat vol!! En je moet maar zo denken....met zo'n begin kan de rest alleen nog maar meevallen. Xx -
01 Oktober 2016 - 15:19
Rachel:
Super mooi geschreven !!❤ Wat een hele belevenis! Hopen dat het nu allemaal niet meer tegen zit. En dat je ervan kan gaan genieten. Ben trost op je lieve vriendin! Ben nu al benieuwd naar je andere verhalen. Dikke kus xxx -
02 Oktober 2016 - 11:00
Judith:
ZOOOOOOOO TROTS!!!! Geen keus, toch doen, en straks terugkijken en denken: wat een ENORME BIKKEL BEN IK!!!! Love You!
-
02 Oktober 2016 - 15:42
Je Zussss Alex:
Ohh schatje ik lig in een deuk sorry sorry
Wat ben je grappig, en echt alleen jou reis
Kan zo elendig beginnen.. t kan alleen maar
Beter worden schat!
Loveyou ben trots op je -
02 Oktober 2016 - 18:43
Lucy:
Heeey mennie pennie wennie
Aaah wat een pech schattie! Haha ook wel grappig hoe je t zo allemaal verteld. Hopelijk ben je snel weer beter!! Voeg mijn email ook even toe als je wilt, kan ik ook mee genieten!!
Heel veel succes en plezier nog lieffie!
Je kunt t inderdaad! Ben super trots op je!
Je hebt al heel wat angsten overwonnen zo op de eerste dag!
Dikke kus je nicht! Loveyou
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
