Day 6: Welcome Home & appartement

Ik heb nog een tijdje Fred de salamander in de gaten gehouden maar ik wilde naar bed, was moe van al die indrukken en gebroken nachten.. Ergste wat mij kan gebeuren is dat de salamander in mijn bunker komt maar dat lukte Fredje sowieso niet omdat mijn bunker MASTER dicht zit. Dan maar een samenwerkingscontract opgesteld met daarin dat hij alle beestjes zou vangen.. Waarschijnlijk zag ie dat niet zo zitten want toen ik vannacht naar de wc moest, was hij weg.. Dat was wel even een moment van; OH.. waar is ie? Maar dacht hij eet mij toch niet op en kan m'n bunker niet in. Nu zit ik op mijn kamer en zit er op precies dezelfde plek een baby Fred.. Hij komt zijn samenwerkingscontract in ieder geval na en heeft iemand anders gestuurd, Thanks Fred. Maar da hoeft niet meer. Het slapen gaat nog steeds niet goed hier, vannacht weer een bloedneus en mijn allergie laat mij niet slapen.. Ken je dat moment slaap je net lekker... en dan gaat die klote wekker af... Geen mama die mij hier nog even komt wakker maken, dus MOET ik eruit, Really een zombie is niks bij mijn hoofd op dit moment. Na het verlaten van mijn bed en mijn ochtendritueel te hebben volbracht, ga ik lekker ontbijten. Daarna lopen we naar het weeshuis, het had vannacht veel geregend dus de rode wegen zijn nat, modderig en vies. Heel mijn kuiten waren al vies voor ik in het weeshuis was. TOP. Bij het weeshuis hebben Annemie en ik een rondje gemaakt over het terrein want ze zijn aan het renoveren. Bij de buitenkeuken zijn ze bezig met eten maken en het ruikt lekker, kijkend in de pannen en zie ik dat 1 man een groot stuk bloederig vlees aan het snijden en die vieze glibberige stukjes eruit haalt, of weet ik veel wat voor stukken het waren maar heel lang heb ik daar niet gestaan. Op de planning stond het fotograferen van de baby's voor in hun dossiers. Er waren veel baby's te fotograferen en sommige moesten heel hard huilen. Ze voelen zich natuurlijk al snel onveilig en worden ineens uit hun groep gehaald en moeten ze ineens op de foto voor al die '' witte '' mensen. Sommige kinderen hier zijn echt bang voor witte mensen. 1 meisje was zo verdrietig, ze had al een koekje gekregen om haar een beetje af te leiden van der verdriet maar dat hielp niet, ze snakte naar adem. Mijn hart brak en ik ben er bij gaan zitten voor de camera, pakte haar op mijn schoot en heb haar uitgebreid getroost. Ze stopte met huilen en ik mocht niet meer weg gaan, ze hield mij stevig vast.. Dan maar mee op de foto voor in de dossiers, makt niks toch een zombiehoofd en haar handjes zaten helemaal onder de natte-plak-koek en zo ik ook... Maja alles voor de kids. De baby's kennen het kriebelen niet, het zachtjes aanraken van een wang of arm. Als ik dat bij een aantal baby's deed, zag ik een soort onbekendheid in hun ogen en waren ze heel geconcentreerd en rustig aan het voelen wat ze voelde en dan kwam er langzaam een kleine lach... Weet niet hoe het met jullie zit, maar hier word ik gelukkig van. Toen alle kids waren gefotografeerd was het lunch-time.. We gingen met een hele grote groep lunchen, er waren veel Amerikanen bij de lunch die overgekomen zijn voor het medisch spreekuur aanstaande zaterdag. Dat gaat heel heftig worden heeft Annemie mij al verteld, een medisch spreekuur is zoals wij in Nederland naar het spreekuur van de dokter gaan. Het is hier alleen heel de dag en er komen ongeveer 500 mensen. Dit spreekuur wordt gehouden in een arm dorp, waar ik zondag al was toen ik naar de kerk ging. Die mensen die overgekomen zijn, zijn allemaal dokters of verpleegsters. Weet niet of het allemaal Amerikanen zijn maar noem ze even zo. Ik kan je vertellen dat ik wel aan het fleeken ben met mijn Engels hoor. Tijdens het fleeken met mijn Engels, kijk ik mijn ogen uit met wat er allemaal langs loopt. Vrouwen met schalen op hun hoofd en kinderen met kapotte kleding en te grote schoenen. Gelukkig krijg ik nu niet meer bij alles wat ik zie een brok in mijn keel. Na de lunch zijn we naar het weeshuis gegaan en ben ik samen met Mandy ( de baas ) nog wat dingen gaan regelen voor het weeshuis. Daarna naar het appartement gegaan waar ouders verblijven als die hier zijn om een kind te adopteren. Dat huis moest nog verder aangekleed worden, het was net af. De regels van adoptie zijn aangepast je moet voortaan een jaar hier verblijven in een eigen huis, geen Guest House. Dat is echt ziek lang, mensen moeten daar soms gewoon hun baan voor opzeggen of heel lang hun partner missen omdat die moet werken. Na het aankleden van het appartement zijn we nog even naar het weeshuis gegaan en heb ik nog even met de kinderen gespeeld. 2 kinderen hebben hier mijn hart gestolen en wil ik echt meenemen. Die kinderen komen ook de hele tijd bij mij hangen en knuffelen, dan kom ik aanlopen en roepen ze heel lief: Mammie Mammie come !!!! Komen ze naar mij toe met hun hand omhoog... Te schattig.. De oudere meisjes roepen de hele tijd doggie of butterfly en daar bedoelen ze de snapchat filters mee die vinden ze zo geweldig haha.. Rond etenstijd zijn we terug gegaan naar het Guest House om te gaan eten, voor de verandering was mijn deurklink kapot. De klusjesman heeft het tijdens gemaakt en hij doet het weer... Na het eten heb ik samen met Carlo en Irene ( Alibert en Annemie ) buiten gezeten en thee gedronken. Tijdens het fotograferen vandaag heb ik ook kunnen observeren en besprak de dingen die mij opvielen met Carlo en Irene. Ze vonden dat ik goede dingen had geobserveerd en willen er iets mee gaan doen en het sowieso bespreken met Mandy. Ze vonden dat ik goede tips gaf was ze anders konden doen. Het was een super fijn gesprek en HOE COOL dat ze iets met mijn tips gaan doen. Ook mag ik zelf een aantal dingen aan gaan pakken. Mijn handen jeuken nu al om aan de slag te gaan.

Verder belangrijk om te weten is dat mijn doekje back on track is.. De wasvrouwen van het weeshuis hebben het gewassen :D
Morgen moeten we veel doen maar geen 1 dag hier kan je inplannen en loopt zoals het loopt. De andere kinderen moeten we nog fotograferen voor de dossiers, ik wil aan de slag gaan met mijn eigen tips en ik zou nog met Annemie gaan winkelen in Main Street.
Dit verhaal is misschien niet zo lang of uitgebreid, maar ik ben zo op en heb last van mijn schouder en allergie pff, ik ga lekker even rusten in de bunker. Eerst even de Pink Panther tactiek toepassen en dan bunker slaap klaarmaken... Niet dat ik op tijd zal slapen maar voor het oog zo witte wel.

Krijg van veel mensen hier complimenten dat ik het echt goed doe hier ! Annemie is heel trots op mij; vanmiddag bij het fotograferen vind ze dat ik het goed doe met de kinderen en net als ik dan over mijn tips zit te vertellen.. Doet me goed :)

Dag allemaal,
Kus ZombieMen en BabyFred